به:اقای حمیدرضاملایی فرزندشهید احمد ملایی از فردوی قم

فرزندعزیز،نامه ی تو به پدرشهیدت را در روزنامه خواندم..انچه نوشته ای حرف دل خیلیهاست اما این را بدان که یاد شهداراهیچکس نمیتواند از سینه ی این ملت بزداید.همانطور که یاد شهید کربلا همیشه زنده است یاد شهدای کربلای ایران هم زنده خواهد ماند و دلهایی را پر از نور و روح هایی را پر از معرفت و عزم خواهد کرد

.نهال مبارکی که با خون انان ابیاری شده است روز به روز برومندتر خواهد شد،انشاالله

در مجموعه ی جای پای باران اگه توفیقی باشه قصد دارم خاطراتی از مقام معظم رهبری براتون بنویسم.برگرفته از کتاب «جای پای باران»
سنگ صبور خانواده ی شهدا

دوپسرش شهید شده بودند اما اشک نریخت.از شهادت پسر دومش که باخبرشد بدون انکه خم به ابروبیاوردنامه ای به امام نوشت که نوه ی شش ماهه ام را هم بزرگ میکنم و میفرستم جبهه.شما نگران نباشید...

اما حالا هق هق گریه هایش بلند شده بود...بغضی که تمام این سالها بر گلویش سنگینی میکرد یکجا شکسته شد.تمام حرفهای دل سوخته اش را با اشک بیرون میریخت.صدایش میلرزید.ترجیح میداد او را در اغوش بفشارد و تمام سالهای دلتنگیش را به پایش بریزد.به پای مردی که خانواده های شهدا را حتی در صدها کیلومتری پایتخت از یاد نمیبرد وسرزده دل داغدارشان راشاد میکرد
سلم لمن سالمکم آقا/حرب لمن حاربکم آقا...

سلام علیکم، امیدوارم در پناه الطاف حضرت بقیه ا.. الاعظم ارواحنا لمقدمه الفداه بتوانید سربازی شایسته برای مقام معظم رهبری باشید و در حفظ و پایداری ارزشهای انقلاب و اسلام عزیز و خون شهدا، با تمام توان و قوا حرکت کنید. خدا می داند، بی اغراق عرض می کنم که لیاقت آن را ندارم که سفارشی، وصیتی یا حرفی برای زدن داشته باشم ولی از باب برادری عرض می کنم.

اطاعت از مقام معظم رهبری را از یاد نبرید حرفها و صحبتهای ولی امر را حلقه آویز گوش خود گردانید و بدانید که سعادت دنیا و آخرت شما عمل به دستورات اسلام و ولی فقیه است. پشتیبان او باشید، او را اطاعت و حمایت کنید تا خدا از شما راضی شود. نگذارید علی زمان ما چون علی (ع) غریب بماند، نگذارید نا اهلان به خانه او که خانه ولایت است حمله ور شوند. سینه هایتان را چون سینه های کربلائیان در برابرش سپر و برای بقایش آماده خون ریزی کنید. راستی اگر توفیق یار شما شد و به دیدارش رفتید به او بگویید سربازی داشتیدکه خیلی دوست داشت قبل از رفتن یک بار دیگر زیارتت کند ولی توفیق یارش نشد و سلام مرا به او برسانید و رویش را ببوسید.

تااونجاکه یادمه از همین جاها بود...از همین حرفاش بود که محمد به دلم نشست...چقدر قشنگ بهم بانوشته هاش فهموندبخداشهداهستند...زنده ان،میبیننمون...بهم فهموندشهیدهمت که گفته «از طرف من به جوانان بگویید چشم شهیدان وتبلور خونشان به شما دوخته است به پاخیزید واسلام وخود را دریابید»واقعا چشم دوخته.بهم فهموند حرف اون اقای روایتگرو که میگفت:«وقتی خدا تو قران میگه«وکسانی راکه درراه خداکشته شده اند مرده مپندار،بلکه انان زنده اند ونزد پروردگارشان روزی میخورند»شوخی نداره با کسی»معنیش چیه..»فهموند همدم تنهاییامو کی انتخاب کنم...شهدایی که زنده ان ولی خیلیا میخوان خلافشو ثابت کنن....راستی اگه موافق باشین براخودموشما از کتاب کرامات شهدا ومنابع  موثق دیگه از کسایی میگم که حضور شهدا رویذره احساس کردند...شایدبخودمون بیایم...حالا بریم سراغ درددلای شهیدمحمدعبدی باشهدا:

 بسم رب الشهدا
امیرم سلام: امیرم، اصلا راستش را بخواهی با گریه شروع کردم. دارم می­میرم الان شب قدر است اصلا نمی­دانم چه مرگم شده است. اما خوب می­دانم که دلم برای امیر خیلی تنگ شده است دارم دق می­کنم. انگار تمام دنیا روی سرم خراب شده است. اصلا دوست ندارم اشک هایم را پاک کنم می­خواهم از صورتم روی زمین بچکد. تنها هستم و بی­کس به خدا غریبم اصلا نمی­دانم چرا زنده برگشتم مگر من چی کار کردم چرا باید این همه عذاب بکشم. بابا اصلا اگر من نخواهم چی کار باید بکنم چرا قدر مرا نمی­دهند؟امیر دلم می­خواهد داد بزنم.
گلوم داره پاره می­شه. از بس یواش و بی­صدا گریه کردم گلویم درد می­کند گلویم ورم می­کند. امیرم کجایی، کجایی چرا دیگر نمی­آیی پیشم، چرا مرا خرد می­کنی. مگر من آدم نیستم، بابا ولم نکن بیا یک سری به من بزن من هم می­خواهم شهید بشم به کی بگم دیگر دارم    می میرم دارم از دست می­روم. دیگر اشکم هم به زور می­آید. چقدر گریه کنم چقدر داد بزنم مگر من و تو قرار نداشتیم. اون روز توی قبرت ازت قول گرفتم قرار شد که .... حالا من ماندم و من، تنهای تنها، اصلا نمی­دانم چه کار کنم سردرگم شده­ام. شده­ام بادمجان بم، تیر هم خوردم هیچ نشد اصلا بیهوش هم نشدم تا شاید یکی را ببینم چه می­دانم چه چیزی را ببینم خلاصه اصلا نشد که حتی برای لحظه­ای توی آسمان بچرخم می­دونم که تو می­تونی منو بخری راستش بعد از تو و حسن یک امیر و حسن مثل خودتون مثل همون و قتها که کوچک بودیم پیدا کردم به خدا راست می­گویم اصلا خودت که دیده­ای ولی نمی­دونم چرا گاهی قضایا یکی کمی ناجور از آب در می­آید. مثل همیشه با هم دعوا داریم. راستش دعوای من و حسن مثل دعوای من و سید حسن خدا بیامرز باز هم تقصیر حسن است من اصلا کاری نکردم اون همه­اش بیخودکی کلاس می­گذارد و خودش را کنار می­کشد. ادامه مطلب...